Ponieważ uszkadzała ciało tylko w jego środku to była czasem używana jako narzędzie tortur do wyciągania „zeznań” od podejrzanych za różne przestępstwa. Używana w średniowieczu gruszka udręki była niezwykle bolesnym narzędziem stosowanym do karania homoseksualistów, czarownic i kobiet oskarżonych o wywołanie poronienia. Wkładanie gruszki zależało od przestępstwa, o które oskarżona została ofiara, podczas gdy oszczercom i bluźniercom okaleczano usta, to homoseksualistów czekałby ten sam los w odbycie, a kobiety, które wywołały poronienie lub zostały oskarżone o czary i cielesność były wkładane im do pochwy. Ich waginy były przez to praktycznie rozrywane.
Okaleczanie piersi i żeńskich narządów płciowych było wszechobecnym i stałym zastosowaniem w historii. Fundamentalistyczna ignorancja co do ludzkiego ciała i przesądy osiągnęły swój szczyt w 1600 roku. Wówczas kościół nauczał, że diabeł jest wszędzie i że wszelkie niepożądane przejawy są wynikiem działania czarów i diabłów. Uważano, że tortury były inną formą zbliżenia skazanych do Boga przez zaakceptowanie ich grzechów, co nasiliło się szczególnie podczas hiszpańskiej inkwizycji. Oskarżeni zostali uwięzieni bez wysłuchania stawianych im zarzutów i przetrzymywani w śmierdzących lochach. Po skazaniu więźniowi pokazywano narzędzia tortur i wzywano do spowiedzi przed inkwizytorem i biskupem. To właśnie w tym okresie takie narzędzie tortur, jak gruszka udręki, stało się bardzo powszechne i szalenie popularne.
Ale pomimo współczesnych spekulacji, że urządzenie mogło być używane przez hiszpańską inkwizycję, nie ma kontekstu historycznego dla potwierdzenia tych historii. Nie ma współczesnej relacji z pierwszej ręki na temat tych urządzeń lub ich wykorzystania. Najwcześniejsza wzmianka znajduje się w L'Inventaire general de l'histoire des larrons F. de Calvi („Ogólny inwentarz historii złodziei”), napisany w 1639 roku. Kolejne wzmianki o tym urządzeniu pojawiają się w XIX wieku. Słownik wyrażeń i baśni Brewera z 1811 r. odnosi się do „duszenia-gruszki” jako narzędzia dawniej używanego w Holandii. Zostały one również omówione w książce Eldridge'a i Wattsa, nadinspektora policji i głównego inspektora biura detektywistycznego w Bostonie w stanie Massachusetts (1897r). Gruszka pochwowa pojawia się w filmie Kena Russella z 1971 r. w którym kilka narzędzi podobnych do gruszki jest używanych na oskarżonej wiedźmie przez Diabły.
Gruszka udręki to okropnie okrutne urządzenie. Jak sama nazwa wskazuje, jest w kształcie gruszki. Ma cztery, dwa lub trzy segmenty, które otwierają się i zamykają za pomocą śruby u góry, jak kwiat otwierający swoje płatki. Śrubę włożoną między liście można było obracać, aby powoli oddzielić cztery płaty „gruszki”, rozszerzając otwór, w który została włożona. Często końce segmentów gruszki zaopatrzone były w ostre zęby. Ząbkowane końce każdego płata zapewniały maksymalne uszkodzenie, gdy wdzierały się do gardła, szyjki macicy lub rozrywały inne tkanki. Podobno zaostrzone zęby na końcach segmentów lepiej wbijają się w gardło, jelita lub szyjkę macicy.
Nie wiem tego osobiście - nigdy nie byłam poddana tego typu karze choć Pan nr 1 taką gruszkę posiadał. Trzymał ją w kuferku zamykanym na klucz, jego dno było wyłożone zielonym aksamitem. Pamiętam kiedyś się mnie zapytał czy chce wiedzieć co jest w środku. Wtedy jako dziecię kwiat odpowiedziałam, że tak, że oczywiście, że chcę wiedzieć. Po otwarciu okazał mi gruszkę, która miała metalowe kleszcze a uchwyt był podobny jak u nożyc. Dostał ją w prezencie od jakiegoś znajomego z klimatu ale co ciekawe była ona dosyć stara gdyż pochodziła z początku wieku.
Po wysłuchaniu historii do czego służy chciałam tylko uciec. Więcej na jej temat nigdy nie rozmawialiśmy.
Wracając do historii - tortury te bardzo rzadko prowokowały śmierć, dlatego często towarzyszyły im też inne metody tortur. To była decyzja oprawcy, albo by rozerwać skórę lub maksymalnie rozwinąć „gruszkę” i okaleczyć ofiarę. Ta tortura sama w sobie zawiera dorozumianą ideę wymierzania kary, która była zazwyczaj odwrotnie proporcjonalna do rodzaju popełniobego przestępstwa, o które został oskarżony opryszek. Powodując silny ból, po zastosowaniu tortur na ustach zęby ofiary ulegały zniszczeniu, powodując, że krew wylewała się z ust ofiary, często powodując śmierć. W przypadku wprowadzenia jej do odbytu lub pochwy oraz szerokie rozkleszczanie jej powodowała śmierć. Jak można się domyślić po zastosowaniu dopochwowym kolce siały spustoszenie w szyjce macicy kobiety.
Gruszka udręki była dodatkowo rzadko myta, przez co bardzo często powodowała infekcje. Jeśli jednak ofiara nie umarłaby z powodu infekcji, umarłaby z powodu innych chorób spowodowanych poważnym uszkodzeniem jego jelit. Kilka europejskich miast posiada „muzea tortur”, w których wystawiana jest gruszka udręki. Urządzenia te były znacznie bardziej misternie zdobione niż wiele innych narzędzi handlu, z pogranicza dzieł sztuki. Na przykład gruszka udręki z Wenecji (koniec XVI wieku) składa się z segmentów z brązu i klucza, żelaznej śruby. Na śrubie wyryto twarz Szatana. Wątpliwe jest jednak, aby ozdoby zrobiły dużą różnicę dla każdego, kto doświadczył tortury gruszki udręki.
Chociaż oryginalna gruszka była niszczycielskim narzędziem tortur, istnieją różne relacje o podobnych urządzeniach używanych do celów erotycznych. Gruszka udręki była używana i nadal jest stosowana w niektórych grach BDSM. Nie jest już tak ozdobiona, ale poza tym jej przeznaczenie niewiele się zmieniło.
