"Półprzytomna nimfomanka Joe zostaje uratowana przez Seligma. Niebawem kobieta zaczyna opowiadać mu historię swojego byłego związku z Jerome.
Ponownie jesteśmy w mieszkaniu Seligmana (Stellan Skarsgard). Mężczyzna wciąż słucha, a nimfomanka Joe (Charlotte Gainsbourg) wciąż opowiada. To już jednak inna bajka – taka, w której seks jest czarnym charakterem, a niespodziewana erotyczna oziębłość wiedzie kobietę na skraj przepaści. Pejcze i obuchy, koktajle Mołotowa i pistolety, krwawiąca łechtaczka i płaczące dzieci – von Trier mnoży kolejne atrakcje, szykując się do tego, co dotąd wychodziło mu najlepiej – pokazania kobiety jako ofiary męskiej opresji i efekciarskiej wizji jej odwetu. Seligman wciąż dowcipkuje, film momentami skrzy się humorem, ale im więcej kart odkrywamy, tym bardziej utwierdzamy się w przekonaniu, że to humor wisielczy. Puentą całej historii musi być sąd – nad całą ludzkością, oczywiście.
Jesteśmy więźniami własnej seksualności, najpotężniejszego z żywiołów – przekonuje von Trier, pozwalając Joe zaplatać swoją fantazję (i przy okazji umożliwiać fantazjowanie Seligmanowi, bo naszpikowane absurdalnymi zwrotami akcji i dygresjami wspomnienia to w równym stopniu jego opowieść). Pomijając dyskusyjną celność takiej deklaracji (seksualna frustracja może doprowadzić do zbrodni, ale o ileż więcej aktów agresji wywołuje np. jednostronne, nieszczęśliwe uczucie), jest ona po prostu banalna. Konkluzja sprowadzająca się do oskarżenia patriarchatu i skazanej na niepowodzenie emancypacji poprzez seks musi być rozczarowująca – zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę liczbę intrygujących tropów, które rozrzucił w pierwszej części reżyser. "
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz